Thursday, May 27, 2010

Blinde Schildpad is jarig

Dit is een gastpost van Drabkikker.
Blinde Schildpad is jarig! Feliciteert hem met groten felicitere!

Tuesday, May 25, 2010

Don't panic!



Update 25052010: @efsq points out this day is doubly glorious!


Truth! Justice! Freedom! Reasonably Priced Love! And A Hardboiled Egg!

Tuesday, May 18, 2010

Look at the one who is looking

Look at this photo.
Then look at your mind.
Look at the one who is looking.
If you see this, you are the excellent one.

Tuesday, May 11, 2010

I want one that shits fire, daddy

Wikipedia on custom ponies:
Another feature of the recent pony collecting scene is the making and selling of custom ponies. This is an art form in which common or poor condition ponies (called bait) are redesigned according to the vision of the artist. Customizers may paint new symbols on the pony, change their body color, paint their eyes, and re-thread their manes and tails with a different color of nylon hair. Some customs can become very elaborate, using sculpted parts, specially made wings, rhinestones, and/or detailed painting all over the pony. Customs have found a sizable market on eBay alongside regular pony sales but it is typically not a profitable enterprise. Artists are often commissioned by collectors and non-collectors alike to make a unique pony.
image altered out of respect
for the rightful copyright holders

Friday, May 7, 2010

Tuesday, May 4, 2010

Event Horizon NYC


In Rotterdam was Antony Gormley's Event Horizon al indrukwekkend, maar in NYC... wauw.

Sunday, May 2, 2010

Doe mij maar een grote met alles en een vorkje

Lees ook de eerdere Schiedamse Legenden:


De zee bulderde in de holtes tussen de rotsen. Hier, op de ruige kaap die zich net ten zuiden van Schiedam uitstrekte in zee, groeide niks anders dan uitgeteerde vetplanten en zwart mos. De wind was koud en de gierende wolken beloofden regen.

Mirjam trok haar gebreide sjaal strakker om zich heen. Waarom had Marco haar gevraagd om hier te komen? En op dit tijdstip? Het was niet alsof het hele dorp nog niet van hun relatie wist, tenslotte. Ze hadden toch ook binnen kunnen blijven, in haar kleine maar gezellige, en bovenal wárme, kamertje op de zolder van de pastorie?

En het werd ook maar kouder en donkerder. Heel af en toe zag ze een nageltje maan tussen de wolken doorpiepen en een parelwitte albatros vloog over, scheet op de rotsen en vloog weg. Maar nergens een teken van Marco. Totdat...

Juist toen ze dacht maar weg te gaan en de maan weer even scheen werd haar aandacht getrokken door... ja, door wat? Iets tussen de golven.

Een gestalte, zwart en kletsnat maar herkenbaar, bekend bijna. Kon het zo zijn? Ja, het was haar Marco die daar midden in de branding rechtstandig oprees uit de golven. Zijn ogen waren groot en rond en hij had strengen zeegras in zijn prachtige donkere haar. Hij rees en rees, tot hij op het wateroppervlakte stond.

Marco... riep Mirjam tegen de windvlagen in. Maar voor ze haar vraag af kon maken echode zijn stem tussen de rotsen rond het kleine strandje aan de voet van de kaap waar ze beschutting had gezocht.

Mirjam! Ik ben de Messias!

Wat? dacht Mirjam, en haar verbazing werd er niet minder op toen een eindje verderop een tweede gestalte uit het water oprees. Het was wéér Marco, of nóg een Marco, ditmaal met een baksteenrode zeester half over zijn gezicht. Opnieuw klonk een stem.

Mirjam! Ik ben de Messias!

Mirjam schuifelde achterwaarts naar het pad tussen de verweerde rotsen terwijl de beide Marco's langzaam over de golven naar de kaap liepen. Overal waar ze ook keek rezen gestaltes van Marco op uit de ruwe zee rond de kaap, sommige bedekt met zeewier, sommige met tot hun middel dikke korsten schelpdieren. En elk van hen riep, met een stem zo hol als het ruim van een gezonken galjoen:

Mirjam! Mirjam! Ik ben de Messias!

Terwijl de talloze Marco's zich op hun buik in het scherpe zand en over de rotsen wierpen krabbelde Mirjam over het steile pad tussen de rotsen, over de kaap en rende zo snel als haar benen haar wilden dragen over het zanderige pad terug naar het dorp.

Bij de bosrand, waar de vissers over lange lijnen tussen de takken hun netten te drogen hingen, keerde ze zich één keer om en zag dat de Marco's haar niet volgden. De kaap tekende zich heel even scherp af tegen het maanlicht dat over de zee stroomde en ze zag dat de oeroude, verweerde rotsen helemaal bedekt werden door de krioelende massa lichamen van haar verloren minnaar, elk in een donkere, kletsnatte kabeltrui, precies zoals zij er ooit een voor hem gebreid had, elk met grote ronde ogen die de horizon en de hemel afspeurden. En ze hoorde ontelbare keren herhaald en herhaald:

Mirjam! Ik ben de Messias!

Ze liep door het bos naar huis, diep in haar warme sjaal weggedoken, haar rok iets omhooghoudend vanwege het modderige pad. Maar nog toen ze al in het dorp was, op de Brink, in de tuin van de pastorie en op de trap naar haar kleine, gezellige zolderkamertje hoorde ze, als de wind even van recht over zee kwam, de klagelijke kreten.

Mirjam! Ik ben de Messias!

Mirjam! Ik ben de Messias!

Mirjam! Mirjam! Ik ben de Messias!

Saturday, May 1, 2010

En tegelijk

ik heb het gehoord
het concert in de stad
gefilterd door de straten

en tegelijk
de wulpen