Geen schaamte, geen excuses

Dit is iets waar ik mezelf vaak aan moet herinneren.

In het Boeddhisme hebben we het over ‘storende emoties’ of misschien eerlijker vertaald: geest-gif, mind poisons. Gehechtheid, woede, verwarring, trots, jaloezie en al hun synoniemen. De Boeddha heeft ons methoden geleerd om met emoties om te gaan. Je zou misschien zelfs kunnen zeggen dat alles wat Shakyamuni deed was laten zien wát mind poisons zijn en wát je d’r mee kunt doen.

Maar: we zijn er niet aan gewend om te denken dat wat we voelen veranderlijk is. We denken Dit is wat ik voel, en daarmee basta. Als we Boeddha’s dharma met onze gewone, zelf-koesterende houding benaderen (en we kunnen natuurlijk niet anders, in eerste instantie), dan is de kans groot dat we dingen gaan voelen over wat we voelen in plaats van dat we dingen doen met wat we voelen.

Ik ben boos, máár dat zou niet moeten, want alle wezens hebben boeddhanatuur. Ik ben gehecht, máár dat zou niet moeten, want alles is vergankelijk. Ik ben verdrietig, máár, máár, máár.

Dit is niet wat de dharma beoogt. De Boeddha was geen handelsreiziger in nieuwe redenen.

Als we met onze geest werken, beginnen we met accepteren dat ie is wat ie is. Ben je boos, dan ben je boos. Ben je verdrietig, dan ben je verdrietig. Je kan de dharma alleen beoefenen als je 100% accepteert wat je leven hier en nu is. Dat is waar je mee werkt, ongeacht met welke methoden je dat doet. Een dharma-beoefenaar hoeft zich nooit te schamen of verontschuldigen voor wat ze voelt.

De dharma kan heel ontmoedigend klinken. De boodschap is vaak niet anders dat het enige wat tussen jou en je geluk in staat... jij bent. Maar, als je goed kijkt is dat wat dat zo grauw en grimmig laat klinken niet inherent aan Boeddha’s leer, maar mijn eigen, aangeboren neiging alles zo inflexibel mogelijk op mezelf te betrekken.

Alles wat Boeddha doet -het enige wat Boeddha doet- is ons er keer op keer op wijzen dat dat niet hoeft.

We denken ik ben wat ik ben, maar al in de eerste minuut dat we rustig, zonder heen-en-weer te rennen, rechtop zitten en adem halen blijkt dat alles voortdurend, onophoudelijk in beweging is. Al zou je het willen dan zou je nog niks kunnen vinden waar je grip op hebt. Ik hoeft me niet rot te voelen over dat ik verdrietig ben, vast te houden aan mijn gehechtheid, mijn boosheid van de hand te wijzen of piekeren over mijn verwarring.

Ik voel wat ik voel en dan komt, helemaal vanzelf, het volgende moment.

Het oog van de draak

Over de luidsprekers in het winkelcentrum zingt Bob Dylan the times they are a-changin', af en toe onderbroken door de gefloten jingle van de HEMA. Misschien wel, Bob, misschien wel.

Eén van de naarste dingen van dertien zijn is dat je in al je onzekerheid van die dingen gaat doen waar je er verschikkelijk onzeker van uit gaat zien. Zoals met je handen in je mouwen lopen.

Een jongetje hangt verveeld achterover in de buggy van zijn kleine zusje, waar ie veel te groot voor is, en roept zo te zien dat ie een ijsje wil, of met de DS. Zijn zusje kan het nog maar net en ziet de grap van lopen nog. Ze stampt zo hard als ze kan op de tegels.

Mensen fotograferen vind ik moeilijk. Het is vaak zo onduidelijk waarom ze zijn waar ze zijn. Ze lijken ongemakkelijk in hun omgeving te passen, als een kledingstuk dat net te nauw of te wijd is. Maar ik zoek altijd het oog van de draak. Wat is het hier wat de wereld laat leven? Waar is de shekhina? De meeste mensen zijn te ongedurig. Ze zijn niet waar ze zijn, komen altijd ergens vandaan of zijn ergens naartoe op weg. Uitzondering: kleinere kinderen en oudere ouderen. Zij hebben aan weerszijden de geur van geboorte en dood misschien nog op hun vingers en proberen niet iets anders om te doen te vinden dan er vandaag te zijn. Oog in oog met de Aanwezige.

Aan de andere kant, waar anders dan daar, in ons ongemak, zijn we op ons menselijkst? Waar anders dan daar, op het randje, lijken we het meest te horen?

Al is het maar voor nu.

Foto's wonen op Tumblr.

5 wishy-washy things I sometimes think about writing that show, if anything, that I don't write enough

1. How writing makes the hand move down the quiet page almost as if soothing it.
2. How its motion (across & down... across & down...) is like suturing a shrapnel wound.
3. How it is not unlike bottle feeding an abandoned marsupial.
4. How (like the summer's heat) it makes resin bleed from the fence posts.
5. How it is the opposite of painting, where things start as fluids but end dried up and in shapes.

image source

Drabkikker en Blinde Schildpad zijn niet zo heel erg bezig met Nederland-Duitsland

Drabkikker: Frodo: nee, ik kan me de Gouw niet meer voor de geest halen. noch de geur van vers gras, noch de (etc.) FUKKING KNAP DAT JE DAT DAN NOG WEL ALLEMAAL WEET OP TE SOMMEN
sorry, ik heb een beetje een haatliefdeverhouding met LotR
Blinde Schildpad: hehe
achteraf ben jij SAAI, modderfokker
en hou die racistische praat ook maar voor je
Drabkikker: Swartlings from Southerland, like half-trolls
en waarom ze die oliphaunten tot de laatste afslachten in plaats van ze tegen de vijand in te zetten
Blinde Schildpad: was dat niet voor voor de Traditionele Oliphaunt Frikadellen van de Dunedaín?
(waar Gimli zich overigens helemaal ongans aan heeft gegeten)
Drabkikker: heh
Blinde Schildpad: Recepten van Middenaarde door Lothlien Panariúl.
Drabkikker: mehehe
één snuifje Goudbeziepoeder
Blinde Schildpad: met een voorwoord van Jamil Oliveriel.
Drabkikker: Jamië Olivirion
Blinde Schildpad: haha.
Tom Bombadil's Magische Verdwijnende Onion Rings.
Drabkikker: ehehe
Blinde Schildpad: Gandalf's Partyvlammetjes.
Drabkikker: Fëanor's Fingersnacks
Blinde Schildpad: ha!
Galadriel's Dame Blanche
Drabkikker: pfrrrt
Blinde Schildpad: Smeagol's Sashimi.
Drabkikker: they cooks it...
Blinde Schildpad: Sams Geprakte Piepertjes
Drabkikker: Saurons Spekjessalade
Blinde Schildpad: Stapper's Gebroken Boontjes
Drabkikker: Jezus Christus
Blinde Schildpad: too much?
Drabkikker: Shagrat's Shoarma
Balrog Beef Jerky
Blinde Schildpad: Hehehe
Drabkikker: Mmmmmm, van Moria!
Shelob's Shashlick
Blinde Schildpad: Theoden's Paardenworst
Drabkikker: Hama's Haggis
Blinde Schildpad: Oeh, oeh, oeh: Boromir's Roomhoorntjes!
Drabkikker: wahahaha
Nimrodel's Watergruwel
Blinde Schildpad: Haha
Saruman's Toverbal
Drabkikker: hngrt
Blinde Schildpad: Beorn's Berenhap
Drabkikker: arrrg
McGwaihir Wings
Blinde Schildpad: Hahaha
Beetje editen op kapitalisatie en alles en dit kan zo op BS
of DK
Drabkikker: oh god
net nu ik zo'n reuzebraaf Onzetaalpubliek heb vergaard zeker
Blinde Schildpad: haha
dat zijn ook allemaal nerds toch?
Drabkikker: da's ook weer zo
Blinde Schildpad: zal hem zo wel even editen
Drabkikker: sgoe
Blinde Schildpad: doen we
Drabkikker: Elrond's Eikeltjesthee
Blinde Schildpad: Ha! Ik wou ook iets herfstigs met Elrond, idd
Drabkikker: ha
Barliman's Boterkoekjes
Blinde Schildpad: Círdan's Courgettebootjes
Radagast's Brownies.
Drabkikker: Bilbo's Dunbesmeerde Toostjes

Stammen

Wanneer je eerst denkt dat het Engels met bole en log een onderscheid maakt dat het Nederlands niet echt maakt, om je vervolgens te realiseren dat dat met stam en boomstam misschien wel een beetje tóch zo is en vervolgens nog dagenlang af en toe bij de mafheid van het woord boomstam stilstaat.

Dáár zouden ze eens een woord voor moeten verzinnen. Of voor wanneer je zoiets denkt als je het eigenlijk te warm hebt om te denken.

Fidel

Het probleem met je dromen onthouden is dat je dan misschien nooit zal weten waaróm Fidel Castro met bloemkolen gooide.

Schoolmelk

Je plotseling herinneren dat de schoolmelk vaak half bevroren was en hoe dat smaakte.

ACTA: don't make our grandchildren want to travel back in time, please.

to: Members of the European Parliament
cc: marietje.schaake-office@europarl.europa.eu

Subject: ACTA: don't make our grandchildren want to travel back in time, please.

Dear Euro-Parlementarian,

I write to you regarding ACTA, on which you might soon be voting.

ACTA (and its ilk) proposes it is in the interest of the commonwealth to legislate for the preservation of specific business models, regardless of developments in the technology, cultural infrastructure and market on which those business models depend. I submit to you my humble opinion that this proposition is bat-shit crazy. Furthermore, I would submit to you that detection of the bat-shit craziness (or chiropterafecal lunacy, if you will) of this proposition does not require much thought or intelligence. In fact, if this proposition were not bat-shit crazy, you (you personally) would make your frequent migrations between Brussels and Strasbourg in a horse-drawn buggy on a cobbled road, to the doubtlessly enormously enthusiastic cheers of well-off horse-drawn buggy-makers, road-cobblers, dunnikin divers and leech-farmers. As far as I know, you don't and I would be surprised if you aren't happy you don't.

There are, of course, many other objections to ACTA. Google for them. But isn't its dim-witted and explicit animosity towards reality damning enough?

Ever secretly dreamt of travelling back in time to kill Hitler or Stalin before they ruined what would otherwise have been an exceptionally pleasant century?

Yes?

Don't make our grandchildren want to do the same to stop ACTA.

Lets try and keep history going in the nicest way possible. For the moment at least. Stop ACTA. Stop ACTA now.


With kind regards,

Frank Sijbenga (Blinde Schildpad), the Netherlands
Web: www.blindeschildpad.nl
Twitter: @blindeschildpad

5 gedachten op zaterdagmiddag

1. Dit leven is in alle zinnen van het woord een gegeven. Dank je. En alsjeblieft.
2. Vogels. Tof.
3. Denken dat dit geen Dharma-beoefening is, is bijna altijd een excuus om lui te zijn.
4. Net als denken dat ik fouten maak, trouwens. Constateer, corrigeer, continue.
5. Hop.

Box of ashes

When you stand still at the edge of the pond for too long
the ducks will think you came to feed them
even if you're just fumbling for your keys
or reading text messages.

Do ducks know about disappointment?
Maybe not.
If that's the case I will not be the one to explain.

Now
I usually don't touch the incense to the flame.
I hold it right above it.
The flame will jump
seemingly through empty space.

In empty space I guess
there's not much difference between a centimeter
and millions and millions of miles.

Some words have been with me now for some time
but they have as of yet refused to become a poem.

Gather starlings / for the ink stain season / and the time of falling leaves.

I know it should have something to do with borders
and how borders shift
with time.

Wave the flame away into smoke.
Put the incense in a box of ashes.
Bow as the shrine room fills with fragrance.

Bowing is not easy.
But refusing to bow I guess
is like refusing to live.
But bowing is not easy.

It's a common illness
I hope the ducks don't know about.

9/11 Was An Inside Job

"9/11, that was the thing with that chill dude Che Guevara, right? No?"

-A kid, interviewed in 2024, wearing an aniprinted
bio-fiber kilt showing original [!] Maru videos.

@VanBijsterveldt BWAHAHAHAHAHAHA

OCW minister Marja van Bijsterveld, heden, over waarom gemeenteambtenaren moeten kunnen mogen weigeren homo's in de echt te verbinden:

"Dat vind ik eigenlijk gewoon wel passen bij Nederland, die tolerantie en ruimte voor pluriformiteit."

bron: nu.nl

Grapje, zeker?

Toch?

Allereest is het natuurlijk gewoon ook nog's een keer zo dat in de échte wereld, wanneer men zijn werk niet wil doen, men zich met gezwinde spoed op de arbeidsmarkt mag gaan profileren. Oók als men vindt dat men een goede reden heeft om zijn werk niet te willen doen. Zélfs als die reden De Schrift is.

Als men zijn werk namelijk eigenlijk niet wil doen, moet men ander werk gaan doen. Of zijn bek houden, en samen met de rest van ons lijfeigenen op elke avond van de tiende van de maand op het puntje van de bank gespannen pagina 551 van Teletekst in de gaten houden.

En ja: dit geldt ook voor overheidspersoneel. Dezelfde regels voor iedereen, anders wordt het tijd voor pleinen. En dat is hommeles. Gezellige hommeles. Altijd goed voor nieuwe muziek enzo. Maar hommeles.

Laten we dat zo lang mogelijk zien uit te stellen.

Dat in het algemeen. Mevr. Van Bijsterveld is kennelijk een andere mening toegedaan. Dat staat haar vrij. Het is een achterlijke mening. Het is een gevaarlijke mening. Soit. Als er geen ruimte in Nederland zou zijn voor achterlijke en gevaarlijke meningen zou dat slecht zijn voor de horeca in Den Haag, en zou dat niet sneu zijn? Ja toch? Niet dan?

MAAR als ze er dan godbeterehet ook nog met droge ogen bij meent te moeten zeggen dat we onze 'weigerambtenaren' eigenlijk een beetje zouden moeten knuffelen met z'n allen omdat ze zo leuk Hollands en divers zijn, dan verdient ze het toch eigenlijk wel een heel klein beetje heel erg om KEIHARD recht in haar gezicht uitgelachen te worden.

Gelukkig heeft ze twitter.

Why Has Bodhi-Dharma Left for the East?

It's one thing to explain about buddhist practice. It's quite another to show it*. Yet showing (and seeing) is what the practice finally comes down to.

The 1989 movie Why Has Bodhi-Dharma Left for the East? (달마가 동쪽으로 간 까닭은?) by Korean director Bae Yong-kyun is maybe the best expression of the Buddha way in a modern medium yet. Its depiction of monastic life in the Korean Seon (or Ch'an, or Zen) tradition could have been twee and comfortably oriental. Three generations of monks cooped up in a tattered mountain hermitage, the oldest being an evidently enlightened master who is dying from the chill blains he inflicted on himself by meditating against a wall of ice to keep himself awake. And indeed, this picture does have that subtle pervading sense of prettiness the Far East is so good at.

But it is also ruthless.

Together with the youngest monk we are confronted with the inevitable consequences of our own distracted mistakes and death and the great potential of our own bodies have for death. Together with the middle monk we are confronted with the flimsiness of our concern for ourselves, and death. Together with the master we we are confronted with the great emptiness where we want our souls to be and the great freedom selflessness entails and, finally, death. Also, that romantic, tattered hermitage is kinda ugly.

I really respect the Korean tradition of Ch'an. Their main approach to practice is to just question (verb): who is this? Who is dragging this corpse around? What is your original face before your parents were born? Not that I'm not grateful for the fact that my own Tibetan tradition has all kinds of crutches along the way but, as Shantideva says: whatever the Buddha taught, he taught for the sake of wisdom. And apart from knowing the dreamlike nature of the self, there is no wisdom to be had.

So: who is watching this?

on youtube:

part 1 part 2 part 3 part 4 part 5 part 6 part 7

part 8 part 9 part 10 part 11 part 12 part 13

*) No 'about' about it.

Wanneer je achterover ligt

 
Ding is, je weet het maar je weet het niet. Niet echt. Niet met je hele lichaam.

Alle pijn in de wereld. Het gewicht van de atmosfeer op je longen. Dat ik dood ga. Maar dit zijn abstracties: de geest is ijl, snel. Het lichaam is warm en langzaam.

Je laatste, raspende inademing, hopelijk in diepe slaap, die halverwege stokt omdat er van binnen iets breekt dat was versleten. Een muur die net genoeg verzakt is om een huis een bouwval te maken. Een ruïne misschien, als er iemand is geboren of heeft gewoond van wie na tien, twintig, honderd jaar sommige mensen nog zullen weten wie ze waren vanwege de cotton gin, een schilderij of een oorlogsmisdaad. Iets kleiners in ieder geval dan de lengte van hun dagen.

Dit is de dood niet die ooit komt, maar de dood van vandaag, vanavond, met dít boek nog niet uitgelezen, díe rekening nog niet betaald en hém nog niet gezegd dat jij eigenlijk ook wel weet dat het een vergissing was en dat hij er niets aan kon doen. Dat niemand er iets aan had kunnen doen. Dit is het lichaam en het lichaam van iedereen die je tegenkomt.

En dit is het lichaam dat in het gras ligt, een schaduw in de zon.

Een smaragdgroene loopkever ritselt in het dorre riet van vorig jaar dat eruit ziet en aanvoelt als vergeeld papier. Ik heb een stengel opgepakt. De lansvormige bladeren verpoederen bijna vanzelf tussen mijn vingers. Fietsers op het grindpad achter me. Eenden die hun poten strekken om te landen in het kanaal. Ik gooi de kale stengel weg en een ring rolt over de rimpelingen en golfjes en het zonlicht en verdwijnt.

Ook dit is wat je weet en wat je niet weet. Wat je lichaam weet en waar de geest in wijde kringen achteraan rent: precies waar en wat je bent. Wanneer je achterover ligt met heel de hemel boven je en heel de aarde onder je en jezelf en de zingende takken van de populieren in de wind daartussen.

Both

Japanese Quince (Chænomeles japonica)
Groningen, April 19th 2011

 

 

Domestic dog (Canis lupus familiaris)
Groningen, April 19th 2011

Tohu Wavohu

Waarschijnlijk Heermoes (Equisetum arvense)

Elke lente boort zich een klein stukje oertijd door de spleten tussen de klinkers op de parkeerplaats van de plaatselijke supermarkt. Ze groeien maar bij één lantaarnpaal.

Misschien zijn het verkenners, vooruitgestuurd om te kijken of het al weer tijd is. Om te kijken of er al weer een horizon is.

Als het niet al genoeg bekijks trok om op een parkeerplaats in een volkswijk in Groningen door je knieën te gaan en foto's te maken van onkruid, was ik er op mijn buik naast gaan liggen en had ik mijn oor op de grond gelegd en mijn ogen dicht gedaan.

Misschien had ik na een tijdje heel diep onder ons de komende oertijd al onrustig kunnen horen grommen.

"Hier in Deutschland is alles veel mooier en beter"

Vijf dagen na de laatste landelijke verkiezingen in het Derde Rijk, een maand na de Anschluß, schrijft een meisje in Wiesbaden deze brief aan mijn 15-jarige toekomstige grootmoeder.

De schrijfster, Inge, is waarschijnlijk Duits maar schrijft in goed Nederlands. De adressering en de brief zelf gebruiken een leesbaar schoolhandschrift maar haar eigen adres, achterop de envelop, is met zichtbaar gemak in Sütterlinschrift geschreven.

Ze vraagt hoe het met een aantal klasgenoten van mijn oma gaat en lijkt zelf ongeveer dezelfde leeftijd te hebben, met net de Mittelschule achter de rug. Het is niet de eerste keer dat ze elkaar schrijven; mijn oma heeft haar eerder een brief en een zakdoekje gestuurd. Inge spreekt over de drukte in het Geschäft en kennelijk wist mijn oma om wat voor soort bedrijf het ging. Het is niet duidelijk hoe beide meisjes elkaar kenden.

Oma leeft nog, maar we kunnen het haar niet meer vragen.

In de helft van de brief die ik hieronder sic reproduceer gaat Inge de feestelijke gebeurtenissen van de afgelopen weken langs.

Wiesbaden, d.15.4'38

Lieve Froukje,

[...] Zeg hier is veel gebeurd sinds jouw laatste brief. Dadelijk daarop was hier Karneval. Weet je wat dat is? Nee he. Dan lopen hier alle mensen maskiert om en je mag alles doen wat je wilt Verder is er ook nog een kermis en als je daar over loopt, kommen zo maar de jongens op je toe, en je wordt om de hals of in de arm gepakt, zo gek mogelijk Voor 3 weken waren hier 1000 kameraden uit Oostenrijk Zeg, dat waren leuke jongens, veel lustiger als hier en in Holland. En prachtig jodeln en zingen konden ze! Ik heb ook een paar kennen geleerd. Maar nu zijn ze weer weg. Dat Oostenrijk bij Deutschland gehoord dat weet je wel hè of niet? Vorige week was hier Frühlingsfest, dus alweer kermis. Zeg hier in Deutschland is alles veel mooier en beter als in Holland ook geeft het hier lang niet zoveel werklozen meer als daar. Daar heeft onze "Führer" wel voor gezorgd. Zondag moesten alle mensen boven 20 jaar stemmen. Van Oostenrijk hebben 99,75% voor Adolf Hitler gestemmd, en in Deutschland 99% Fijn he. Dat was een feest toen het bekend gegeven werd. Zelf was hij ook zo blij. Dat kun je wel begrijpen. Hebben jullie Zaterdagaven zijn rede gehoord en verstaan? Ik kan je zeggen, prachtig. Hier vlattern van alle huizen de vlaggen. Nu moet je, je dat niet zo voorstellen zo als in Holland, want hier heeft elk huis 3 of 4 etagen en elke etage wordt van 2 of 3 familie's bewoond, dus van een huis waaien minsten 10 flaggen. Als je hier door de straten loopt zie je alleen allemaal zwart, wit, rode Hakenkreuzfahnen. Dat lijkt heel mooi. Ik hoop dat je hier zelf eens heen kan komen, zodat je alles eens met eigen ogen aanzien kunt. In Holland wordt zeker weer veel onzin over ons gesproken hè. Maar geloof er maar niks van, want het is toch niet waar. Ik zal je in de volgende weken eens een paar tijdschriften sturen, dan kun je het zelf lezen en zien, hoe het hier is. [...]

Nu wel te rusten. Ik wens jou en je familie "Fröhliche Ostern".
Hartelijke groeten van je vriendin Inge.

Nu, 73 jaar later, is Adolf Hitler soms de grotesk symbolische belichaming van het absolute kwaad, soms een tragische figuur, en langzamerhand soms een grap. Wat hij bijna niet meer is, en voor Inge nog wel was: echt.

De werkelijkheid van Adolf Hitler, Inge, mijn oma, uiteindelijk van ons allemaal, lijkt op het moment zelf zo concreet. De sporen die ze nalaat zijn echter, ten goede of ten kwade, opmerkelijk vluchtig.

Addendum 13032011: Maar ook weer niet zó vluchtig. De familie verzoekt te vermelden dat mijn oma geen sympathie voor de nazi's had.

Fandaach hep de juf in wintje gelate

De dag na de statenverkiezingen om 20.44 is dit het allerbovenste bericht op de Teletekst van onze Staatstelevisie.

En opeens is elke nazingende milde schaamte over dat Blinde Schildpad zijn stempas nergens meer kon vinden... weg.

Cold and Heat

A master of Ch'an said: If it is warm, let the heat kill you. If it is cold, let the cold kill you. All experience penetrates to the bone. This shimmering film of hope and fear we cling to as ourselves is held up only by great unconscious effort. And yet, this effort misses the mark: at most we manage to forge the past or falsify the future. Just like heat and cold, present experience fully pierces the present body and the present mind. Furthermore, all this, the outer heat and cold, the thoughts of the inner self and even this body and this mind are the timeless display of experience. Let heat and cold kill you. Give up this tiresome show of pretense.

Op het leugenbankje

Drabkikker: ja, en jij denkt natuurlijk van 'oh oh, waar moet dat heen in een wereld waar mensen koot & bie niet kennen'
maar ik krijg inmiddels opmerkingen in de trant van 'jiskefet? jaaaah, daar keken mijn ouders vroeger wel eens naar'

Blinde Schildpad: Ik herinner mij de invoering van Nederland 3 nog

en dat harde floppies nieuw waren

Drabkikker: jep

en cd's

en vliegtuigen

Blinde Schildpad: boekdrukkunst

schriften met klinkers

Drabkikker: landbouw

gewoon eens een jaartje op dezelfde plek blijven

Blinde Schildpad: duimen

Drabkikker: gheh