MJ†

He missed his childhood and now he's gonna miss his old age.

How fucked up is that?

Bob Lefsetz, via Boingboing

Drie dimensies uit overgrootvaders tijd

Op plaatjesblogs die ik volg zie ik geregeld dit soort 3D-simulaties met bewegende gifjes. En ik dacht, wát als ik nou ouwe stereografieën openknip... Ik kan me niet voorstellen dat ik de eerste ben die dat verzint, but there you go.

Hard Times :: Five people

Hard Times met Ze Frank

De fabel van de olifant

Er was eens, héél lang geleden in een land hier héél ver vandaan, een prinses... ach, fokkit: het was bij de buurtsuper, ok? Gisteren of zo.

"Goedemorgen meneer, ik begrijp van Rachida hier dat u een klacht heeft over onze supermarkt en dat u er met haar niet helemaal uitkomt. Ik ben de manager, kan ik misschien iets voor u doen?"

"Eindelijk! Nou, als u mij even kunt vertellen waar u hier de olifanten heeft."

"Pardon? Begrijp ik goed dat u op zoek bent naar olifanten? Meneer weet dat hij bij een supermarkt is?"

"Jajaja, kijk maar, hier heb ik het staan, tussen sperzieboontjes en WC-papier: 1 olifant."

"Eh... ok. Nou, ik weet niet of ik hier nu mijn excuses voor aan moet bieden of niet, maar wij hebben, ben ik bang, geen olifanten in het assortiment."

"Wat? Vertelt u mij nou dezelfde lariekoek als die Rachida van net? Géén olifanten? Géén olifanten! Dat kán niet! Wanneer komen ze weer?"

"Het spijt me, meneer, maar wij hebben nóóit olifanten. En nee, ze zijn ook niet op, of buiten het seizoen of in bestelling. Ik zie dat u zich hier nogal over opwindt, maar om het zo duidelijk mogelijk te zeggen: bij dit filiaal van deze supermarktketen (of wat dat betreft, bij welk ander filiaal dan ook) zult u nooit of te nimmer een olifant in het schap aantreffen."

"Dit is volkomen ónacceptabel! U móet olifanten hebben! Ze moeten er zijn!"

"Nou, nee hoor, er moet hier helemaal niks. Laat staan dat er olifanten zouden moeten zijn. Hoezo zou dat moeten?"

"Omdat het op mijn boodschappenlijstje staat!!!"

Moraal van het verhaal: mentale hygiëne begint met herkennen van het verschil tussen boodschappenlijstjes en menukaarten.

Addendum: ...en stap twee is je af te vragen of je die olifant eigenlijk wel nodig hebt.

Evil-ass zeehond

Het broertje van Blinde Schildpad kwam zojuist met de theorie dat zeehondjes d'r alleen schattig uitzien omdat ze geen oogwit hebben. Even snel shoppen suggereert dat hij gelijk heeft.

(op basis van dit & dit)

James Nyoraku Schlefer - Brooklyn Sanya

James Nyoraku Schlefer op shakuhachi

Lowitzbogen in Leiden

Die sakkerse Drabkikker toch! Gisteren fotografeerde hij in Leiden met zijn telefoon de lagere en hogere Lowitzbogen.


U ziet het niet? Nog's, met enige kleurcorrectie.


Die vage steunbeertjes die de bijzon met de 22º-halo verbinden zijn de zeldzame lagere en hogere Lowitzbogen. Hoe vet is dat! Ach, dat ik op een dag ook Lowitzbogen mag zien...

Van Dirks andere foto's is vooral de circum zenithale boog niet te versmaden, trouwens. Laat ook goed zien op welke wolken je het best kan letten om de mooiste halo's te zien: cirrus fibratus.


Echt, wie nog nooit met een brok in de keel en een traan in de ooghoek tegen de zon in heeft staan knipperen om alle mooie lichtjes in de lucht te zien, heeft nog niet geleefd!

Update 160709: zie op Drabkikkers Hyvesblog ook de retouchering van Les Cowley van Atoptics.co.uk.

Foto's © Dirk "de Syriër" Bakker

Mental graffiti [wk 24], mini-editie: Dora Ratjen

Nog nooit van gehoord, voor Album Amicorum:


Dora Ratjen deed in 1936 voor Nazi Duitsland mee aan de Olympische spelen. Ze werd vierde bij het hoogspringen. Twee jaar later vestigde ze in Wenen met 1,70 m. een nieuw wereldrecord voor vrouwen.

Ze was alleen helemaal geen vrouw, bleek.

In 1957 beweerde Horst Ratjen dat hij door de Bund Deutscher Mädel tot travestie gedwongen werd om de Arische Medaillespiegel op te krikken. Jaja, Horst, you're story's so touching, it sounds just like a lie... *

Curator van backlinkloos plaatjesblog Album Amicorum is overigens Max Dohle, die een biografie schreef van atlete Foekje Dillema, die er dan weer van verdácht werd een gozer te zijn, wat dan weer niet waar bleek te zijn, achteraf. En van die kwestie had ik dan weer ik wel vagelijk weet, waarschijnlijk vanwege aandacht in de media toen ze in 2007 overleed.

The interwebs, yah gotta love it...

Omdat de nacht niet af wil lopen

omdat de nacht niet af wil lopen    of op wil geven aan het licht
zet ie zich in dingen vast    zoals kraaien inkt en kolen
en als zelfs de langste dag    de velden drenkt in zomer
houd je nog je gaten nacht    gericht op het licht dat zal komen

[Geïnspireerd op Night in Day van Joseph Stroud,
dat ik las bij American Life in Poetry, maar ik geloof
dat mijn gedicht voldoende anders is om zélf iets te zijn.
Gelieve de terugloop te negeren.]

Die Poesie soll welten

Nou volg ik de lopende discussies in Nederland Poëzieland niet zo heel erg maar er schijnt wat gaande te zijn nav dit artikel van Erik Jan Harmens en Ilja Leonard Pfeijffer in de Trouw (zelf geloof ik ook weer een soort reactie op een of ander boek van iemand anders).

Ze noemen het een Manifest... Vervloekt de nagedachtenis van Tristan Tzara! Hoewel, uiteindelijk verdienen misschien vooral Marx en Engels de blaam voor die tenenkrommende meme.

Anyways, Harmens en Pfeijffer vinden geloof ik dat poëzie moet snuiven en grommen. Ik wil woorden op een gloeiende plaat die tsssschhh zeggen. Okidoki. In ieder geval sluiten ze af met een sentiment waar ik mee in kan stemmen: Ik wil de dichters wier poëzie u aantreft in mijn boek.

Dit betekent, geloof ik, ik wil de poëzie die ik wil.

Bon, dat wil ik ook. Schrijven en lezen althans. Als ik iets schrijf wat iemand anders niet wil lezen of iemand anders iets schrijft wat ik niet wil lezen is dat natuurlijk geen probleem. Ik lust ook geen vis, maar om mij mag de Appie het best in de schappen hebben...

Maar goed, op een Manifest hoef niet gereageerd te worden natuurlijk, daar is het een Manifest voor. Manifesten kun je volgen of negeren. Ik heb echter wel een soort van reactie op Chrétien Beukers' reactie op het Manifest bij De Contrabas. Aldaar in de comments, hier iets bijgeschaafder:

Beukers haalt iets van ene W. Bronzwaer aan (nogmaals: geen idee wie al die luitjes zijn, hoor, ik zit niet in het wereldje):

Poëzie is dus in wezen weerbarstig; zij dwingt ons inspanningen te verrichten om tot betekenis te komen, terwijl de referentiële functie van de taal er juist op uit is, ons bij zo weinig mogelijk inspanning zoveel mogelijk aan betekenis te doen vergaren. Dat poëzie dikwijls moeilijk te begrijpen is hoeft ons dus niet te verbazen: het ligt in haar aard. Sterker nog: gemakkelijke poëzie is per definitie verdachte poëzie.

Maar is de aanname dat "taal" er per def. op uit is zo makkelijk en duidelijk mogelijk te zijn wel waar? Ambtelijke, prozaïsche, economische of technische taal, ja, allicht. Maar het gesproken woord, in conversatie, lijkt ontdaan van zijn context bijna altijd bevreemdend leeg en ambigu:

Ik ook.

Beantwoordt de spreker hier de liefde van aangesprokene? Of bevestigt hij dat hij óók een hekel aan Joden en Negers heeft? Ambigu. Leeg. In zijn natuurlijke omgeving lijdt gesprekstaal niet onder onderingevuldheid natuurlijk; in echte gesprekken dragen niet alleen de woorden, maar ook het lichaam en de geest van de sprekers en de hele omgeving betekenis. "Zie je dát?" Zodra iemand z'n mond open trekt worden stoelen en struiken woorden.

Ik wil stellen dat het gesprek de natuurlijke vorm van het gedicht is. Zonder gegeven context, buiten de bundel of de website of het festival, maar de dynamiek is hetzelfde, met minstens de lezer en de dichter als sprekers. Elke keer dat een gedicht gelezen of gehoord wordt weltet* het de hele betekenis van een gesprek (en daarmee de hele context waarin dat gesprek plaatsvindt en die daaraan zelf een deelachtig is).

Functioneel weerbarstige gedichten nodigen met hun on- of halfingevulde betekenis hele werelden uit.† Dit is misschien zelfs wat poëzie onderscheidt van andere tekst.

Prozaïsche zakelijkheid en artistiekerige obfuscatie kunnen natuurlijk in een gedicht wel een functie hebben. Net als in gesprekken 'op straat': als grapje, als stijlmiddel of om iets ongemakkelijks in te duffelen &c. Maar wanneer een gedicht té gekunsteld zakelijk of té plain weird is, is dat vooral vervelend en vermoeiend. Of koddig.

In ieder geval blijft er van de geloofwaardigheid van het vers meestal weinig over. Hoe oprecht een dichter ook is, als ze meer rukt en sleept aan haar worden dan nodig om er een gespreksflard van te maken die overleeft zonder al te gegeven context, wordt haar gedicht iets wat tégen de lezer spreekt in plaats van mét.

En wanneer heeft u voor het laatst met aandacht en plezier geluisterd naar de junk die u zomaar op straat aansprak om u te vertellen dat Geert Wilders een zetbaas is voor de Venusianen die in 1982 een zendertje in zijn aars hebben geïmplanteerd? Medelijden en bourgeouis amusement tellen niet.

Hoe dan ook, wat ik maar wil zeggen is dat ik liever poëzie schijf/lees die ik leuk vind.

*) Heidegger, meen ik. Kan ook Husserl zijn.
†) Jaja, poëzie komt van ποιησις, "schepping". Etymologie & betekenis niet verwarren svp. Hoewel er misschien wel wat interessants valt te zeggen over poëzie als liturgie, of over de opmerkelijke woordigheid van IHWH's gedrag in het Bijbelse scheppingsverhaal.

...in myriad petty, unsexy ways every day.

Uit David Foster Wallace' commencement speech bij Kenyon College in 2005. Opgegraven op Archive.org maar inmiddels ook netjes uitgegeven door Little, Brown and Company.

And the so-called real world will not discourage you from operating on your default settings, because the so-called real world of men and money and power hums merrily along in a pool of fear and anger and frustration and craving and worship of self. Our own present culture has harnessed these forces in ways that have yielded extraordinary wealth and comfort and personal freedom. The freedom all to be lords of our tiny skull-sized kingdoms, alone at the center of all creation. This kind of freedom has much to recommend it.

But of course there are all different kinds of freedom, and the kind that is most precious you will not hear much talk about much in the great outside world of wanting and achieving and [unintelligible -- sounds like "displayal"]. The really important kind of freedom involves attention and awareness and discipline, and being able truly to care about other people and to sacrifice for them over and over in myriad petty, unsexy ways every day.

That is real freedom. That is being educated, and understanding how to think. The alternative is unconsciousness, the default setting, the rat race, the constant gnawing sense of having had, and lost, some infinite thing.

Box-o-sloths™

Uuuuuuuuu!!! Nu wil ik ook een box-o-sloths!!!

Laat het lintje maar zitten, ik smikkel ze hier op.

(via Phlortt de Pustulente Fluimtrol, © onbekend,
meer of this ilk op Cuteoverload.com)

Het nomadische Cabal, Tank Man & de profetieën van Canada Bill Jones

Eigenlijk had Blinde Schildpad zich voorgenomen niet te gaan stemmen voor het Europees Parlement, dit jaar.

Mijn meningen over het morele karakter dat je waarschijnlijk moet bezitten als je je vrijwillig met de professionele politiek inlaat zijn sowieso al niet zo vleiend, maar Europa... met dat hele Brussel-Straatsburg-verhaal... alsof de tasjesdief je breed grijnzend nog even om je pincode vraagt.

Een dergelijk cabal wil ik niet valideren met mijn participatie. Maar:

Vandaag is het ook 20 jaar geleden dat de Volksrepubliek China* op het Plein van de Hemelse Vrede bloedig een protest van studenten, intellectuelen, arbeiders, soldaten (burgers, zeg maar) neersloeg. Het is nog altijd onbekend hoeveel doden er die dag zijn gevallen.

Het huidige Europa mag dan op z'n best een hemidemokratie zijn ("U stemt, wij kiezen."), maar mopperend desondanks je eigen ding kunnen doen in het miezerige pisregentje van een hemidemokratie is ongetwijfeld te verkiezen boven generaties schoolkinderen die op moeten groeien onder de lithografische blik van vadsige schizoïden die keizertje spelen vanuit de puinhopen van de geschiedenis.

...en dat het enige wat je dan nog kan doen is je overhoop te laten schieten op een winderig plein & hopen dat iemand het in godsnaam, in godsnaam, heeft gefilmd.

Dus ik heb toch maar gestemd, zij het blanco. Met een beetje in't achterhoofd, uit American Gods† van Neil Gaiman:

“You know,” says the man in the light grey suit, when his drink arrives, “the finest line of poetry ever uttered in the history of this whole damn country was said by Canada Bill Jones in 1853, in Baton Rouge, while he was being robbed blind in a crooked game of Faro. George Devol, who was, like Canada Bill, not a man who was averse to fleecing the odd sucker, drew Bill aside and asked him if he couldn’t see that the game was crooked. And Canada Bill sighed, and shrugged his shoulders, and said ‘I know. But it’s the only game in town.’ And he went back to the game.”

*) Waarbij volks- als in kinder-, republiek als in vriend en China als in Marc Dutroux.
†) Geen slecht boek, maar ook geen heel goed boek. Neil, dude, less ink, more zing!

Definition

Art

is that which you can't

eat                

        fuck or

                drive.

Dit is de stad (2)

Dit gedicht, nu met beeld. We zien schaduwen op een deur in de hal bij mijn ouders. Het zonlicht wordt gereflecteerd vanaf de voorruiten van (schat ik zo) drie auto's, aan de overkant van de straat.

Ik adviseer de full screen-optie ().