Er was eens, héél lang geleden in een land hier héél ver vandaan, een prinses... ach, fokkit: het was bij de buurtsuper, ok? Gisteren of zo."Goedemorgen meneer, ik begrijp van Rachida hier dat u een klacht heeft over onze supermarkt en dat u er met haar niet helemaal uitkomt. Ik ben de manager, kan ik misschien iets voor u doen?"
"Eindelijk! Nou, als u mij even kunt vertellen waar u hier de olifanten heeft."
"Pardon? Begrijp ik goed dat u op zoek bent naar olifanten? Meneer weet dat hij bij een supermarkt is?"
"Jajaja, kijk maar, hier heb ik het staan, tussen sperzieboontjes en WC-papier: 1 olifant."
"Eh... ok. Nou, ik weet niet of ik hier nu mijn excuses voor aan moet bieden of niet, maar wij hebben, ben ik bang, geen olifanten in het assortiment."
"Wat? Vertelt u mij nou dezelfde lariekoek als die Rachida van net? Géén olifanten? Géén olifanten! Dat kán niet! Wanneer komen ze weer?"
"Het spijt me, meneer, maar wij hebben nóóit olifanten. En nee, ze zijn ook niet op, of buiten het seizoen of in bestelling. Ik zie dat u zich hier nogal over opwindt, maar om het zo duidelijk mogelijk te zeggen: bij dit filiaal van deze supermarktketen (of wat dat betreft, bij welk ander filiaal dan ook) zult u nooit of te nimmer een olifant in het schap aantreffen."
"Dit is volkomen ónacceptabel! U móet olifanten hebben! Ze moeten er zijn!"
"Nou, nee hoor, er moet hier helemaal niks. Laat staan dat er olifanten zouden moeten zijn. Hoezo zou dat moeten?"
"Omdat het op mijn boodschappenlijstje staat!!!"
Moraal van het verhaal: mentale hygiëne begint met herkennen van het verschil tussen boodschappenlijstjes en menukaarten.
Addendum: ...en stap twee is je af te vragen of je die olifant eigenlijk wel nodig hebt.
No comments:
Post a Comment