Hele Langzame Dingen (cont'd)

Dit is een gastpost van Drabkikker.

Arme, arme Schildpad! Hij linkt me zojuist het tofste van het tofste en hij kan het zelf niet gebruiken omdat het alleen op Windows werkt! Daarom niet meer dan gepast dat ik er op zijn eigen blog kond van doe: Paul's Extreme Sound Stretch, een programma waarmee je elk gewenst geluidsfragment tot ongehoorde proporties kunt uitrekken. Luistert u bijvoorbeeld eens naar dit gestretchte stukje Canto Ostinato:



Dat is potverdikke mooi, is dat! Paddo, ga jij eens even héél rap een PC kopen.

Naar: Simeon ten Holt - Canto Ostinato
Versie voor 4 piano's, uitgevoerd door
Gerard Bouwhuis, Gene Carl, Cees van Zeeland en Arielle Vernède
Donemus 1995; heruitgave Et'cetera 2009

Het tevreden geneurie van het universum

SolarBeat, via mental_floss.

Zie Hoor ook Wheel of Stars. What the hell, zet ze tegelijk aan.

The Tiger Lillies - Crack of Doom

(Ze noemen het zelf Death Oompah.)

Mensen op de fiets

Vannacht fietste er een uur lang een vent door mijn straat, vloekend en tierend, schreeuwend naar een onverlicht appartement in de tegenoverliggende flat dat ze een hoer was en dat ze niet moest denken dat ze er mee weg zou komen. Het kon hem niks meer schelen, hoorde ze hem wel? Steeds opnieuw fietste hij de straat uit en kwam hij weer terug. Het kon hem niks meer schelen!

Vanochtend fietste er een meisje voor me uit. Hoe oud zal ze geweest zijn, een jaar of negen? Ze had een viezig roze truitje aan en er zat een grote winkelhaak in haar spijkerrokje. Haar lange blonde haar was kletsnat van de douche. Haar fiets was fonkelnieuw, felroze en had een mandje voorop, helemaal bedekt met grote, vrolijke plastic bloemen.

Ik fietste zelf wat gehaast: ik denk altijd aan de late kant te zijn, hoewel ik dat zelden of nooit ben. Ik hoopte gisteren mijn portemonnee op het werk verloren te zijn en niet onderweg naar huis. Bovendien heb ik ook dingen aan mijn hoofd, weet je? Ik manoeuvreerde tussen de auto's, bussen en andere fietsers in de binnenstad. Te snel. Te langzaam. Te jong en te breeduit naast elkaar fietsend, met hun smart-ass opmerkingen over mijn pet.

Het deed me er aan denken dat ik een week of wat geleden bij de Burger King zat, tegenover een oudere heer die mij onbedaarlijk deed denken aan Sepulchrave Groan. Keurig in't pak, zijn zilveren haar strak achterover gekamd. Hij zat in zijn eentje aan een van de plakkerige plastic tafeltjes, omringd door spreekwoordelijke jongelui. Hij had geen koffie of burger, voor zover ik kon zien. Hij keek wat ongemakkelijk.

En ik bedacht me dat we eigenlijk eens wat vaker misschien gewoon mensen zomaar aan zouden moeten spreken. Misschien dat ik er een soort sociaal netwerk voor zou kunnen maken, met een website en alles en dat mensen daar dan buttons zouden kunnen krijgen met een tekst als Praat anders gewoon met mij! Hmm, zou talkr.com nog vrij zijn? Kletsr.nl?

Ik mikte mijn afval in de bak en liep door de stationshal naar buiten. Een junk in een trainingspak zeilde langs me heen en riep me met een vlezig surinaams accent toe dat het koud was, meneer. Màààn, echt koud. Ik negeerde hem.

Diezelfde avond parkeerde een geestelijk gehandicapte man zijn stadsbarrel praktisch tégen mij aan. Dit was zó belangrijk. Kon ik hem vertellen of die mooie mevrouw die hij op donderdagochtend altijd bij de HEMA zag ook nog wel eens zonder die meneer zou komen? Want ze kwam nou altijd met die meneer. En die meneer bleef nu ook heel vaak bij haar slapen.

Dat was toch helemaal niet aardig van die mevrouw?

Denkt u dat die mevrouw ook nog wel weer eens alleen komt?

Oh, denkt u dat écht?

I am a boy

The Orange

Nick Fox-Gieg maakte deze animatie bij het verhaal "The Orange" van Benjamin Rosenbaum.

Lees hier mijn vertaling van hetzelfde verhaal.

Mental Graffiti [wk 11, FLITSPOST]

Blinde Schildpad presenteert: de ambtenaar

(via this isn't happiness.)

The never distant sea

some places don't bear coming back to

they remain and retain
    a puddle on the long path
we tend to walk past
    fixed in a past time of rain

    but reflecting the pines now
    and the wide sky
    and the never
                distant
                sea

The Be Good Tanyas - Scattered Leaves

The Specials - Enjoy Yourself

Het liedje dat me vanavond een beetje in de kop zat...

(Je blijft er iig vrolijker onder dan onder The Hum uit Philip Glass' Songs From Liquid Days, want die is toch gewoon een beetje raar. En mede geschreven door Paul Simon, zie ik nu. Daar heb ik toch altijd mooi overheen gekeken. En die voiceover in de versie waar ik naar link, die is gewoon, eh, raar. Die hoort daar niet. Anyway. Tijd voor om naar bed.)

John Maynard Keynes, ora pro nobis peccatoribus, nunc et in hora mortis nostrae

Er waren eens drie schattige biggetjes met prachtige, roze krulstaarten.

Het eerste biggetje heette Biff.

Het tweede biggetje heette Baff.

Het derde biggetje heette Melchizedek.

Baff en Melchizedek waren werkloos, maar Biff was de trotse eigenaar van een grote homobar, prominent aan de Brink, midden in Schiedam.

Biffs grote homobar, daar mídden in Schiedam, heette Biffs Grote Homobar Schiedam. In zijn diepste dromen, die hij alleen maar héél soms had, en alleen in de langste nachten van het jaar als het héél, héél donker was en misschien zachtjes sneeuwde, was Biff de trotse eigenaar van een hele keten Grote Homobars door het hele land. Hij wilde die dan Biffs Grote Homobar Winschoten noemen, of Biffs Grote Homobar Hendrik Ido-Ambacht, enzovoorts.

Jammer genoeg was het tot nu toe altijd bij Biffs Grote Homobar Schiedam gebleven en de zaken liepen verrekte slecht.

Wat was namelijk het geval? Er waren maar drie homo's in Schiedam, van wie er zelfs nog eentje helemaal niet zo hield van alcohol of van luide muziek. Biff was zelf ook geen homo en bovendien woonde hij, samen met zijn zusjes, in een ouderwetse stal een eindje buiten Schiedam en vond hij het véél te ver om elke avond helemaal naar de Brink te fietsen.

Daarom had hij de twee overgebleven Schiedamse homo's maar allebei een sleutel gegeven. Hij had een oud sperziebonenblikje op de bar gezet: elke keer als de homo's een biertje wilden drinken konden ze daar dan een gulden in doen.

Iedere maandagochtend zat Biff in de bus naar Schiedam om het blikje te legen en het geld naar de bank te brengen.

En als Biff ziek was, pakte Baff de bus.

En als Biff en Baff allebei ziek waren, ging Melchizedek soms.

En als ze alledrie ziek waren, lieten ze het blikje maar even een week staan. Er zat toch nooit wat in.


Notitie van de auteur: Deze Schiedamse legende hoort om historische redenen bij Een verloren gewaande zijtak van de Rubicon. Zie het als een tweeluik, of zo. De auteur meldt verder nog nooit in Schiedam geweest te zijn en niets van Schiedam te weten.

VCX.31

En hier een pdfje om te printen, zodat ook uw buren het zich af kunnen vragen.