Blinde Schildpad houdt huis

Voorlopig ben ik even weg, op meditatiecursus in Möhra. Ik verzoek u allen ondertussen rustig te genieten van een foto van een lief konijntje.


Een van Birdchick's fameuze 'disapproving rabbits', via Cute Overload.

Haiku

vanochtend vond ik
                      de eerste kastanje dit jaar-
                                            de zon streelt't straatvuil

(voor nh)

(Picture: Tilo Hauke)

Tom Waits - Chocolate Jesus

Tom Waits bij Letterman, ik vermoed in '86:



"An Immaculate Confection", ha!!

Overigens, om het motto Je Kan Het Zo Gek Niet Verzinnen nog eens te onderstrepen: dit, of dit. Of dit natuurlijk.

Overwinningen, of: Ene Constighe Geschiedtenis Omtrent de Vrou Barbertyen

Ergens vorig jaar schreef ik dit, getiteld Overwinnigen:

het geluid op straat is de wereld
dat zich nergens terug kan trekken
zelfs als ik niet luister
             hier ben ik
ik kwam ik zag en heb verloren

Helaas is de moeilijkste leraar om iets van te leren je zelf.

Ik deel met waarschijnlijk meer mensen dan dat toe durven geven de neiging om, op het moment dat dingen even niet zo lekker gaan, me gewoon af te sluiten. Ik lees mijn email niet. Ik neem de telefoon niet op. Ik regel dingen niet die toch echt wel even geregeld moeten worden.

Het gaat ook niet bewust, of zo. Ik denk niet, bon, tijd om iedereen om mij heen te negeren zodat ik ruimte heb om eens even lekker in mijn eigen misère te zwelgen. Het begint klein.

De telefoon gaat. Ik denk, als het belangrijk is bellen ze wel terug.

Ik lees een dagje mijn email niet. Ik denk, mweh, 't is ook bijna weekend. Dan heb ik alle tijd.

Maar. Dan komt het moment. Het moment waarop in de film de frisse tieners die, omdat de wegenwacht pas morgen komt, besloten hebben de nacht in een verlaten motel door te brengen, achter hen een roestig scharnier horen krrrrraken. Het moment dat de poes met wie je zo leuk aan het stoeien bent zijn oortjes plat legt.

En ik denk: wat als ik nou iets belangrijks gemist heb? Wat als iemand, een beller, een mailer, mij gevraagd heeft iets doen wat ik nu niet gedaan heb? Wat als mijn hele leven daardoor nu in de soep loopt en ik dat niet eens door heb?

Wat dan?

De enige oplossing is natuurlijk om op te geven. De poort van je kasteel open te gooien. Alle shit binnen te laten die aan je slotgracht met hooivorken staat te zwaaien. Meestal lukt het me echter prima om dat weken en weken uit te stellen. Veel beter is het, lijk ik te denken, om niet te kijken, niet te luisteren, niet te voelen, want:

Als Barbertje dan toch moet hangen, hoeft ze niet te weten wanneer of waarom, toch?

Yep. Da's lulkoek, inderdaad.

Enfin, ik heb net ingegeven. Mail is geopend. Mensen zijn gebeld. Het lijkt erop dat Barbertje er met een lichte taakstraf vanaf komt. Maar om nou te zeggen dat dit twee weken in het IJzeren Masker van de Wanhoop waard was, nou nee. Dat niet.

Als ik hier nou deze keer eens iets van leer en voortaan bij voorbaat de verdediging opgeef... Dat zou m'n leven een stuk makkelijker maken. Het erge is ook nog eens dat ik dit principe eigenlijk al ken zolang als ik me kan herinneren. Mijn moeder zei altijd, toen ik nog lyts was, als ik griepig, oorpijnig of amandelig was:

Jou dy mar del, jongkje.*

En daar heeft ook Shakyamoeni weinig aan toe te voegen.

Picture by Jan Jacobsen.
*) 'Geef je maar neer, jochie', in't Fries.
Mijn moeder meldt mij overigens net zich niet te kunnen herinneren dit ooit gezegd te hebben. Hmmm.

Common ground

Zojuist hoorden we een CNN ankerdame zeggen:

Will the Israelis and Palestinians ever find common ground?

En ik nou maar denken dat ze dat al gedaan hadden en dat nu juist een beetje het probleem was.

Brons & U: kies de toekomst!!

That Mitchell and Webb Look

Een schoen in je hart

To cover all the earth with sheets of hide-
Where could such amounts of skin be found?
But simply wrap some leather round your feet,
And it's as if the whole earth has been covered!

Shantideva, The Way of the Boddhisattva, 5:13

...eich Steve Reich Steve Reich Steve Reich Steve Reich St...

Waar ik het over heb als ik het over muziek heb...



Ah! Ik weet nog dat ik Steve Reich's Music for 18 Musicians voor het eerst hoorde. Ik dacht dat ik in de hemel was en het de Heer de Heerscharen had behaagt mij zijn nieuwste project, een snerptoon-vrije combinatie van witte chocola, carpaccio en Westvleteren, rechtstreeks in de smikkel te scheppen. Good times...

Maar goed, wat ik hier vooral even wou pluggen is deze documentaire over Reich die geheel op Jij-Buis te zien is. In principe speelt ie via deze link alle 6 delen automatisch achter elkaar.

Stevie Wonder - Superstition (live on Sesame Street)

Dit berichtje heb ik gisteravond klaargezet (of nu, afhankelijk van hoe je't bekijkt) voor het geval dat de eerste volle cyclus van de Large Hadron Collider eerder vandaag (morgen) de planeet niet heeft weggevaagd:

Feestje, Sesamstraat-stijl!!



Damn, that's some right funky shit right there, m'bro's!

Laat hij trots het lichaam zien

hij bewaart zijn lichaam in een zak
van kleren - zodat het niet vlekt in de zon
            of nat wordt als het regent

's avonds legt hij het voorzichtig in bed
het is z'n beste herinnering aan vroeger

als er vrienden komen of familie laat hij
trots het lichaam zien -
            rechtop op een mooie stoel

jonge neven gapen en wijzen op defecten
maar oude vrienden glimlachen

zij hebben er thuis ook één

Bill Viola - The reflecting pool

Uit 1977-79.

Links: Bill Viola op Wikipedia. Via The Guardian.

Drie wilde mantra's

wat er ook maar gebeurt, laat het gebeuren

wat de situatie ook is, het is goed

eigenlijk heb ik niets anders nodig

Tsangpa Gyare's 'three fierce mantras'. Mijn dringende commentaar aan mezelf: Boeddha's dharma accepteren maakt je een boeddhist. Je eigen leven accepteren maakt je een bodhisattva. Dat kan vandaag nog... Alsjeblieft.

De familiedag begon leuk...

een gastcolumn van Freddie

Mag ik even?

Dank u. Onder het genot van een watermeloen langs Animal Planet zappend werd ik gedebiteerd op een als feit vermomde redenering, die inmiddels klassiek mag heten, maar volgens mij een toch een ergerlijk soort misverstand is.

Nee. Niet ergerlijk. Pijnlijk.

Ik ben gelijk naar het reptielenhuis geknokkeld om mijn vriend Blinde Schildpad's laptop en blog te lenen...

Waar het me hier om gaat is die terloopse oproep aan jullie, onbehaarde monstrositeiten, om toch vooral een emotionele verwantschap met ons (hier, in de fraaiere streken van het taxon) te voelen omdat we bijna hetzelfde DNA hebben.

Niet dat dit onwaar is; Wikipedia encyclopedeert:

Groundbreaking research by Mary-Claire King in 1973 found 99% identical DNA between human beings and chimpanzees although research since has modified that finding to about 94% commonality, with at least some of the difference occurring in 'junk' DNA.

Maar is de daarop voortbouwende impliciete conclusie, dat we bijna hetzelfde zijn en elkaar dus lief moeten vinden, niet net zoiets als zeggen dat Nederlanders het zo leuk vinden in Spanje omdat je de taal met hetzelfde alfabet schrijft?

Let wel, ik ontken niet dat de Pan troglodytes en paniscus en de Homo sapiens domesticus aan elkaar verwant zijn. Nederland en Spanje zijn ook op allerlei manieren met elkaar verbonden. Alleen is een aantoonbare gelijkenis in DNA lang geen afdoende reden om dat te denken. En zeker niet om meteen helemaal touchy feely te worden.

En er is nog een analogie, de pijnlijke ditmaal: dat bijna-hetzelfde-DNA is zo net zoiets als het matrozenpakje waarin mijn oma haar leven heeft moeten slijten, vastgeketend aan een ijscokar in Blackpool.

Denk daar maar's over na...

Geloof me, wij zouden veel liever gewaardeerd worden om wie we zijn dan om wat voor complexe aminozuurverbindingen er toevallig in onze chromosomen zitten.

Jullie kijken teveel CSI met z'n allen, dat is het.

Flatt, Scruggs & the Foggy Mountain Boys

Lester Flatt en Earl Scruggs spelen 'Hey, hey, hey' en de 'Flint Hill Special'.

Dang!

Mobilis in mobili

Het moet toch al jaren geleden zijn dat ik Jules Verne's Twintigduizend mijlen onder zee heb gelezen, in zo'n mooi blauw bandje met gouden belettering en ornamentering. En met de illustraties van Alphonse de Neuville en Edouard Riou (waarvan ik altijd gedacht heb dat ze van Gustave Doré waren, maar dat is net zoiets is als denken dat Woody Woodpecker van Disney is...).

En van dat dikke, vezelige papier.

Hoe dan ook, wat ik wou zeggen: soms zijn er beelden die je bij blijven, uit boeken, films, gedichten, alsof het eigen herinneringen zijn. Alleen het ontbreken van enige continuïteit met de rest van je leven suggereert nog dat het niet iets van jezelf is.


Zo weet ik nog goed dat het een lange wandeling was.

Mijn pak van verrubberd canvas is licht en soepel en het houdt me droog, maar de druk en de weerstand van het water maken elke beweging eindeloos veel zwaarder dan aan boord van het Schip. Mijn maten dragen het lichaam, dat we in jute en lakens hebben gewikkeld en verzwaard met stukken ketting. Ik draag een van de lantaarns die onze kleine troep verlichten als een bende pelgrims in een verlaten land, verloren voor de wereld en de nacht in een nauwe mantel van leven. Het licht is groen, net als de diepe schemering.

De kapitein en zijn gasten lopen voor ons uit, met hun eigen lantaarns. Ze verschijnen en verdwijnen tussen het wuivende kelp, en ik herinner me een ander leven, lang geleden, waarin ik visser was en soms andere schepen 's nachts zag bokken op de golven, alleen herkenbaar als een schaduw en een wenkend mastlicht.

Maar tijd voor dromen heb ik niet. Het pad is bezaaid met losse keien en leidt naar een van onze verborgen knekelvelden, waar ik ook zal rusten, later. Als alles is volbracht.

De vier gedachten

Vrij, bevoordeeld leven, wat zo zeldzaam is,
is de beste kans die ik heb op bevrijding.
Als ik mijn kansen nu niet grijp
mag ik dan hopen ze weer te krijgen?

De wereld is vergankelijk: een wolk in het najaar.
De dans van leven en dood
flikkert als onweer in de verte,
raast voorbij als een bergrivier.

Mijn tijd komt. Ik zal sterven.
Al mijn rijkdom, vrienden en familie raak ik kwijt,
maar waar ik ook ben en waarheen ik ook ga
volgt wat ik denk, wat ik zeg, wat ik doe als mijn schaduw.

Opgejaagd door onwetendheid, begeerte en geboorte,
kolken de wezens murw door de zes rijken*,
op-en-neer als een waterwiel. De wereld brandt
met het leed van ouderdom en ziekte
en het vuur van de dood, waartegen geen bescherming is.

Ze zien geen uitweg uit samsara.
We zijn gevangen als bijen in een fles.

Een poëtische verwo(o)rding van de vier gedachten die je geest op dharma-oefening richten. De basis van deze Blinde Schildpad-versie is de tekst voor de overdenking van de vier gedachten in de appendix van A Guide to the Words of my Perfect Teacher van Khenpo Ngakchung. Uit notitie van de vertalers maak ik op dat die tekst hetzij door Chatral Rinpoche is samengesteld uit Boeddha's eigen woorden in de soetra's, hetzij door Rinpoche aan zijn editie van de Guide is toegevoegd (in welk geval het waarschijnlijk een traditional is).

*) De 'zes rijken' zijn een losse-pols indeling van de smaakjes waarin wedergeboorte beschikbaar is: als hellewezen, hongerige geest, dier, mens, strijdende god, hemelse god.

Let op!

"Dont just do something, sit there."*

Googlelokaas: warning sign meditation buddhist meditating buddhism warningsign waarschuwing waarschuwingsbord meditatie mediteren

For anyone who cares about such matters: the pic is hereby released to the public domain.

Gustav

(by Maitri, via Boing Boing)

Wordle

Wordle maakt een plaatje van je tekst of RSS feed. 'S cool, nah?



(Deze Schildpadkeutel via http://wordle.net)