een gastcolumn van FreddieMag ik even?
Dank u. Onder het genot van een watermeloen langs Animal Planet zappend werd ik gedebiteerd op een als feit vermomde redenering, die inmiddels klassiek mag heten, maar volgens mij een toch een ergerlijk soort misverstand is.
Nee. Niet ergerlijk. Pijnlijk.
Ik ben gelijk naar het reptielenhuis geknokkeld om mijn vriend Blinde Schildpad's laptop en blog te lenen...
Waar het me hier om gaat is die terloopse oproep aan jullie, onbehaarde monstrositeiten, om toch vooral een emotionele verwantschap met ons (hier, in de fraaiere streken van het taxon) te voelen omdat we bijna hetzelfde DNA hebben.
Niet dat dit onwaar is; Wikipedia encyclopedeert:
Groundbreaking research by Mary-Claire King in 1973 found 99% identical DNA between human beings and chimpanzees although research since has modified that finding to about 94% commonality, with at least some of the difference occurring in 'junk' DNA.Maar is de daarop voortbouwende impliciete conclusie, dat we bijna hetzelfde zijn en elkaar dus lief moeten vinden, niet net zoiets als zeggen dat Nederlanders het zo leuk vinden in Spanje omdat je de taal met hetzelfde alfabet schrijft?
Let wel, ik ontken niet dat de Pan troglodytes en paniscus en de Homo sapiens domesticus aan elkaar verwant zijn. Nederland en Spanje zijn ook op allerlei manieren met elkaar verbonden. Alleen is een aantoonbare gelijkenis in DNA lang geen afdoende reden om dat te denken. En zeker niet om meteen helemaal touchy feely te worden.
En er is nog een analogie, de pijnlijke ditmaal: dat bijna-hetzelfde-DNA is zo net zoiets als het matrozenpakje waarin mijn oma haar leven heeft moeten slijten, vastgeketend aan een ijscokar in Blackpool.
Denk daar maar's over na...
Geloof me, wij zouden veel liever gewaardeerd worden om wie we zijn dan om wat voor complexe aminozuurverbindingen er toevallig in onze chromosomen zitten.
Jullie kijken teveel CSI met z'n allen, dat is het.