Thursday, October 24, 2013

Het oog van de draak


Over de luidsprekers in het winkelcentrum zingt Bob Dylan the times they are a-changin', af en toe onderbroken door de gefloten jingle van de HEMA. Misschien wel, Bob, misschien wel.

Eén van de naarste dingen van dertien zijn is dat je in al je onzekerheid van die dingen gaat doen waar je er verschikkelijk onzeker van uit gaat zien. Zoals met je handen in je mouwen lopen.

Een jongetje hangt verveeld achterover in de buggy van zijn kleine zusje, waar ie veel te groot voor is, en roept zo te zien dat ie een ijsje wil, of met de DS. Zijn zusje kan het nog maar net en ziet de grap van lopen nog. Ze stampt zo hard als ze kan op de tegels.

Mensen fotograferen vind ik moeilijk. Het is vaak zo onduidelijk waarom ze zijn waar ze zijn. Ze lijken ongemakkelijk in hun omgeving te passen, als een kledingstuk dat net te nauw of te wijd is. Maar ik zoek altijd het oog van de draak. Wat is het hier wat de wereld laat leven? Waar is de shekhina? De meeste mensen zijn te ongedurig. Ze zijn niet waar ze zijn, komen altijd ergens vandaan of zijn ergens naartoe op weg. Uitzondering: kleinere kinderen en oudere ouderen. Zij hebben aan weerszijden de geur van geboorte en dood misschien nog op hun vingers en proberen niet iets anders om te doen te vinden dan er vandaag te zijn. Oog in oog met de Aanwezige.

Aan de andere kant, waar anders dan daar, in ons ongemak, zijn we op ons menselijkst? Waar anders dan daar, op het randje, lijken we het meest te horen?

Al is het maar voor nu.

2 comments:

  1. Replies
    1. Als er nou wat meer theoscopie en wat minder theologie was, kwam alles misschien goed. (Je comment was op één of andere manier in het spamfilter blijven hangen... Waarvoor excuses namens de redactie.)

      Delete