Overdekt

Op weg naar het grootste overdekte winkelcentrum van de stad passeer ik twee kletsende bejaarden. Hij leunt op zijn stok, zij zit op haar rollator.
      …en zolang dat nog gewoon kan, moet je d'r ook van genieten, toch?
      Jahoor.
      Ja, precies.
      Jaaaa, zeker.
      Jahoor…
En na een korte stilte, tegelijk: Dusss…

Een mevrouw die meer op de Dobby de Huiself lijkt dan ze vermoedelijk ooit zelf zal weten, kijkt verschrikt en angstig als ik toevallig net langsloop op hetzelfde moment dat ze haar fiets uit het rek pakt. Ik stel me voor dat bijna iedereen die ze kent wel een verhaal heeft van dat ze bíjna beroofd werden. Gelukkig nét niet steeds, die ene keer. Maar je kunt toch maar beter goed uitkijken, tegenwoordig, met al die jongeren.

Een dochter van middelbare leeftijd neemt haar bejaarde moeder mee uit winkelen. Niet dat ze zoveel op elkaar lijken, maar elke tweede stap, als hun gewicht op hun linkerbeen valt, hellen ze gesynchroniseerd op dezelfde manier een klein beetje over.

Ze waren met zijn vieren of vijven, een familie denk ik, en stonden in de ingang van het winkelrestaurant van de HEMA te beslissen welke broodjes elk van hen wilde. De mannen gingen in de rij staan, de vrouwen zochten een tafeltje. In het voorbijgaan hoorde ik oma zeggen:
      Ik mag niks meer van de dokter. Ik mag niks.