Ik zit in de meditatiekamer. De geur van vlees en uien drijft binnen door de open deur naar het balkon. Er komen brommers en auto's voorbij in de verte. Iemand lacht. Een hondje keft.
Gisteren zat ik voor het open raam te lezen en hoorde ik kinderen met elkaar praten. Ik kon maar één helft van de conversatie verstaan.
He, woon jij nu hier dan?
Niet meer bij je moeder?
Ging niet goed?
Ik woon ook ergens anders. In Emmen.
Soms als er met loeiende sirenes een ambulance voorbijkomt bedenk ik me dat iemand, ergens in de buurt, vandaag de verschrikkelijkste dag van zijn leven heeft. Misschien dat dat de echte reden is dat die sirenes zo luid zijn.
Soms denk ik dat ik al genoeg heb aan mijn eigen problemen. Ik moet nog wachten op het juiste moment, de juiste plek vanwaar ik een beslissende stap kan maken. Dat wat het meest van mij zou moeten zijn lijkt aalglad en bijna onzichtbaar in het hoge gras.
Zelfs waar we zijn, zijn we meestal niet. Maar: waar zouden we anders moeten zijn? En wanneer zouden we meer kunnen doen?
Wat, als niet alles van mij afhangt?
No comments:
Post a Comment