Knuffel

Deze week werd ik herkend, door het meisje achter de kassa bij de Albert Heijn.
      Hé, zag ik jou niet op een poster laatst?
      Hoei! Word ik gezocht of zo?
      Maar het was iets met muziek misschien, mogelijk een cello. Het was ook al weer een paar maanden geleden. Maar het was iets met nét zo'n baard en pet, dat wist ze zeker. Ik wist zeker dat ik het dan toch waarschijnlijk niet was.
      En ze zei tenminste geen "u".

Er is iets wat ik mezelf wel eens zie doen bij de supermarkt. Ik ben ook niet de enige, geloof ik, als ik er zo af-en-toe eens op let.
      Dat ik dan namelijk langs de kaascounter loop omdat ik daar toevallig toch in de buurt moet zijn, en dan tot mijn verbázing zie dat je daar zomaar een stukje gratis mag proeven.
      Soms moet ik er zelfs een tweede keer toevallig langslopen, als er al iemand stond.

En dat ik dan een blokje proef, zelfs als het jonge Goudse is of zoiets, en dan (en nu komt het) bedachtzaam kauw, alsof ik aan het besluiten ben of ik wel of niet een stuk van deze kaas aan moet schaffen. Voor mijn ontbijtcollectie, mag ik aannemen?
      Ik heb mezelf er zelfs wel eens op betrapt ná het kauwen nog's een tweede blik op het kartonnetje bij de schotel te werpen om de precieze details van deze kaas (qua merknaam, leeftijd en vetgehalte) in mijn geheugen weg te schrijven.

Ik ben namelijk niet iemand die voor een gratis stukje kaas uit bed zou kunnen komen op dagen dat douchen en tandenpoetsen als een mentsch eigenlijk nog teveel gevraagd is.
      Ik ben niet iemand die lollig gaat staan doen als ie zich een beetje ongemakkelijk voelt, omdat ie zelf ook niet precies weet waarom ie met zijn vierendertig jaar inmiddels nog niets gedaan heeft wat op een postertje had kunnen staan.
      Zo iemand.

Het is iets cultureels, waarschijnlijk. Niet dat ik mezelf vrij wil pleiten. Wij hebben geen zweterige driften meer die boven komen drijven uit het holst van de biologische nacht; wij hebben meningen.
      Wij lijden geen pijn en zijn niet zo eenzaam dat we soms schrikken als we hoesten; wij hebben problemen.
      We doen lekker mee en maken er samen iets moois van.
      Toch?

Gek genoeg is collectief zelf-gevlei tegelijk waarom parlementaire democratie wel werkt en waarom die niet werkt. Bijvoorbeeld. Maar elke keer dat ik te laat op de dag bij de Appie ben en de schotel op de kaascounter leeg is (soms op een stapeltje vettige, papieren oranje-blanje-bleutjes na) en van binnen sta te vloeken als Kapitein Haddock weet ik wel dat ik er op de lange termijn mijn geld niet op in ga zetten.

Uiteindelijk kun je een huilerig kind maar zó vaak met een lolly stil krijgen. Vroeger of later zal je het toch een knuffel moeten geven.

En wie weet waar onze knuffel vandaan moet gaan komen, mag het zeggen.