De Stad slaapt in de nevel van de nacht voor maandag. Maar wij zijn wakker, misschien als enigen. Wij verlaten onze huizen en trekken onze deuren dicht. Wij lopen of fietsen.
Als we bijna zijn waar we moeten zijn, trekken wij onze kleren uit en kleden ons nieuw in de dierenhuiden die wij hebben meegebracht. En in plastic zakken. Wij ruiken nu naar afval, zweet en dierlijk vet.
Diegene van ons die als eerste komt heeft al vuur gemaakt. En als we er allemaal zijn, zitten wij in een cirkel en zingen die delen van liedjes die wij niet zijn vergeten. Wij delen voor één keer het ingeblikte vlees dat wij vonden.
En De Stad? De Stad slaapt, alsof wij niet bestonden. En wij dansen en krabben onze zweren alsof De Stad nooit heeft bestaan.
Wij zijn the Postnuclear Pre-enactment Society. Wij zijn er ook voor jou.
(foto via this isn't happiness.™)