...wat me eraan herinnert dat er geen betere of slechtere pijn is. Geen leed dat minder mededogen vraagt dan ander leed.
En dat dat niet iets is wat ik makkelijk vind om te leren.
Want een verslaafde, bijvoorbeeld, verdíent mijn kostbare compassie toch minder dan kinderen die in zinloze oorlogen om een of ander stuk woestijn sterven aan vermijdbare ziektes? Junks hebben hun ellende immers aan niemand anders dan zichzelf te wijten. Écht leed treft de onschuldigen, toch?
Maar motten sterven in vlammen omdat ze niet anders kunnen: ze volgen nou eenmaal het licht. En hoezeer we onszelf ook iets anders voor willen houden, 99% van de tijd zijn wij even onvrij als motten. Elke slechte keuze die we maken doemt op uit een dode hoek in ons bewustzijn, de terloopse manier waarop we zelden zien wat wát is.
En dat kiest niemand. On-bewustheid is een aardbeving, een brand, een zinloze oorlog in onszelf.
Leed dat wezens over zichzelf afroepen is dan ook niet minder onverdraaglijk voor een bodhisattva dan leed dat ze zo maar overkomt...