Een woud van glas

Ik ben niets voor niemand en heb geen naam
maar in mij wast een woud van glas
van glas de takken glas elk blad
dat groots is en nog niet bestaat

krab mijn huid weg: je ziet de maan
gefragmenteerd en zonder tal
weerspiegeld in de glazen bast
van elke boomstam onder gaan

het is mijn schoonheid het is genoeg
beweer ik. Toch lijkt het glas soms ijs
dat dooit waar een hand het raakt of adem

het is genoeg ik ben stomp en te moe
om vol te houden nog iets te verlangen
dan jou in mijn bed met je liefde en lijf.