Het toeval

       Sommige dingen gebeuren alleen maar omdat dat gewoon niet anders kan, maar dat is eigenlijk niet eens zo vaak. De meeste dingen gebeuren gewoon zomaar.

      Nee, het is pas echt iets zeldzaams wanneer er dingen gebeuren die helemaal toeval zijn.

      Zo is het een keer gebeurd dat er op een avond niemand thuis was. Helemaal niemand, in heel Schiedam.

      En het was helemaal toeval.

-o0o-

      Thorp, de doodgraver, krabde zijn kruin. Het was zoel, die avond, en hij had wel zin gehad in een borrel en een potje pim-pam-pet.

Eerst was hij naar Lubbe, de timmerman, gegaan, die vlak naast hem woonde. Hij had er heel lang op de voordeur geklopt maar er deed niemand open.

      Daarna was hij bij Nobbel, de veeboer, wezen kijken, bij wie er altijd wel wat te doen was. Maar uit het voorhuis kwam geen antwoord toen hij ‘volluk!’ had geroepen. Zelfs de stal was leeg. Of bijna leeg: in een hoekje lag alleen een oude geit, die even zachtjes hoestte.

      Zelfs bij Bost, de slager, was er niemand. Die zou toch anders vanavond worsten draaien. Het geluid dat Thorp hoorde was de fluitketel, die op het fornuis stond droog te koken. Hij had hem maar even van het vuur gehaald en op de open krant gezet die op het aanrecht lag.

      En zo ging het de hele avond door. Thorp snapte er niks van. De straten waren leeg en zelfs de Brink, waar de instrumenten van de fanfare klaar stonden in de muziektent, was helemaal verlaten.

-o0o-

      Inmiddels was hij al zo lang van huis naar huis gelopen (en zelfs langs waar mensen woonden die hij niet goed kende en misschien niet eens zo heel erg aardig vond) dat het langzaam donker was geworden.

      Ach ja, dacht hij en zette zijn hoed weer op, op weg ben ik nu toch al.

      Hij had Schiedam al lang achter zich gelaten toen in de verte de kerkklok begon te luiden en de mist steeds dichter werd.