Niet aankomen want dat doet au

Bij CV-Koers ("opinieblad voor Christenen vandaag") las ik een bevreemdend artikel van bioloog René Fransen.

Allereerst zijn er in de bodem fossielen te vinden, versteende resten van planten en dieren die ooit hebben geleefd. Die fossielen liggen niet zomaar kriskras door elkaar. In de bodem zijn door geologen een groot aantal aardlagen ontdekt, die staan voor verschillende perioden in de geschiedenis van de aarde. De oudste aardlagen bevatten geen fossielen. Dan verschijnen er piepkleine fossielen van eencelligen, later zijn er eenvoudige meercellige organismen te zien, nog later verschijnen er complexere planten en dieren.

De meeste fossielen zijn van soorten die nu niet meer bestaan. Soms zijn het varianten op dieren die er nog wel zijn. Er zijn bijvoorbeeld fossielen van ruim 130 verschillende soorten olifanten gevonden. Olifanten zijn herkenbaar aan de structuur van hun schedel en botten. De oudste fossiele olifanten zijn klein en hebben geen of een heel kleine slurf. In jongere aardlagen zitten grotere olifanten, die meer lijken op de twee soorten die we nu nog kennen uit Afrika en Azië. Die moderne olifanten komen alleen in relatief recente aardlagen voor. Dit suggereert een ontwikkeling binnen de groep olifanten.

Lijkt het niet net alsof het voor kinderen is geschreven?

Kennelijk houdt Fransen er rekening mee dat (een deel van) zijn publiek dit soort dingen niet weet. Dat ze niet weten wat fossielen zijn. Dat fossielen resten van wijlen flora en fauna zijn. Dat ze niet weten dat d'aardkloot een chronologische ui is.

En dat is toch opmerkelijk. Het lijkt me prima denkbaar dat iemand die actief deelneemt aan de samenleving hier geen precieze kennis over heeft. Maar dit soort dingen zijn toch allemaal wel zo elementair dat je je d'r bewust voor moet hebben afgesloten als je niet eens vage vermoedens hebt, toch?

En hoe doe je zoiets? Oogjes dicht, handjes op de oren en heel hard la-la-la-la-lââââ roepen? En waaróm zou je dat doen? Omdat je zo zeker weet dat niets de grondvesten van je geloof kan doen schudden?

Onduidelijk.

Maar het schokt wel, een beetje. Bewust de feiten negeren omdat je bang bent anders misschien de religieuze pantalon op de knibbels te hebben hangen... Is dat niet nog een streepje erger dan dat d'een of andere baard weigert mevr. Verdonk de hand te schudden?

Want netjes handjes geven is misschien wel belangrijk. Maar het is ook, welbeschouwd, arbitrair.

Dat weet een kind.

(Ik kwam via Gelkhinge bij dat artikel overigens.)