Houtrook

Onvoorstelbaar dat de diepte het laagland niet verzwelgt.
Maar kijk, hier ligt het -
             onverstoorbaar tussen bergen en de zee.
Dit is dan het canvas dat de tijd heeft uitgestrekt
waarop de snelle schaduw van de wereld speelt.

Zo zie ik uit de trein hoe onaangedaan de nacht
voor steden wijkt alsof ze zegt Morgen, misschien.
Vandaag nog niet. We hebben alle tijd. en lacht.
En overal kan ik de lichte, kleine kamers zien.

Maar zodra ik weer alleen ben en naar huis toe loop,
in regen en wind en de jagende flarden
van wolken misschien of van jou, ruik ik houtrook

die herinneringen wekt, zo körperlich als darmen
of warm bloed dat onder mijn huid stroomt,
en die onherbergzamer zijn dan zelfs de diepste nachten.