Portret van de dichter als jong fabelwezen

Dingen die ik in de loop van de afgelopen week zoal over mezelf heb gedacht:

Godsamme, wat ben ik vreemd en lelijk. Eigenlijk heb ik wel een karakteristieke kop, lang niet onaantrekkelijk. Ik ben goed in mijn werk en mijn collega's vinden mij aardig. Ik verkoop bullshit aan mijn klanten en niemand op de afdeling zou voor zijn plezier in pauze bij me komen staan. Ik blijf de rest van mijn leven alleen. Zij zou me best eens leuk kunnen gaan vinden, als ze het tijd geeft. Waarom kan ik nou nooit eens een beslissing maken? Ach, ik hou gewoon voor eens en altijd op met zeuren.

Je zou je haast af gaan vragen of het überhaupt nut heeft een mening over jezelf te hebben...