Iedereen kent dit al, natuurlijk. Maar het blijft leuk.
Men neme de comic Garfield en men verwijdere de vette oranje kater. Wat overblijft is een beeldkroniek van het droeve, uitgeholde bestaan van Jon Arbuckle, een alleenstaande witjoekel die terloops de middelbare leeftijd nadert, gelijk stormen centimeter voor centimeter en seizoen voor seizoen de klif waarop ge uw woonst heeft, wegeroderen.
Het is overigens in Garfield-auteur Jim Davis te prijzen dat hij in reactie op dit bescheiden webfenomeentje niet the copyright card speelt (net zoiets als playing the race card, maar dan voor schrijvers, muzikanten en andere miskende, misdeelde en misgerepresenteerde minderheden in onze samenleveing. Ho hum...). Getuige dit artikel in de Washington Post althans.
(Tiid foar'n Tillegraaf-momentsje: wat, lieve mensen, is er toch aan de hand in deze wereld, dat ik al een loftrompet meen te moeten steken met niet meer reden dan dat iemand geen eikel is?)